تأثیر سیستم مدیریت کیفیت بر رضایت شغلی در بیمارستان های تأمین اجتماعی استان تهران

مقدمه: اهمیت و تأثیر رضایت شغلی پرسنل درمانی برارتقاء سطح سلامت جامعه بر کسی پوشیده نیست. در برخی از مراکز درمانی در کنار استانداردهای درمانی الزامی، از انواع دیگر استانداردها به عنوان ابزاری برای ارتقاء فرآیندهای بیمارستانی استفاده می شود که استقرار و همسو کردن این استانداردها با عوامل ایجاد رضایت شغلی می تواند ابزاری برای بالا بردن سطح رضایت شغلی پرسنل درمانی نیز باشد. روش پژوهش: این مطالعه توصیفی در 8 مرکز بیمارستانی وابسته به اداره کل درمان تأمین اجتماعی استان تهران در دو گروه آزمایش و گواه انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از دو روش مشاهده مشارکتی دو محقق در دو گروه آزمایش و گواه و همینطور پرسشنامه استاندارد jdi با ضریب 98/. =α  استفاده شد. طبق جدول مورگان 357 نفر به عنوان جامعه آماری به صورت تصادفی در مراکز انتخاب شدند که داده ها در نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: بررسی نتایج در 5 حیطه نشان داد که میانگین رضایت شغلی گروه آزمایش در مقیاس خطی 1تا5 عدد 8/3 بود و در گروه گواه 9/2 بود. بیشترین رضایت شغلی در هر دو گروه نظارت و سرپرستی و کمترین میزان در حیطه حقوق و دستمزد بود.پرسنل بهداشتی درمانی در گروه آزمایش رضایت شغلی بیشتری (9/3) نسبت به پرسنل اداری مالی (7/3) داشتند. آزمون کای دو پیرسون بین رضایت شغلی و جنسیت رابطه معناداری را نشان داد (002/. = sig) و بین سطح تحصیلات و رضایت شغلی رابطه معناداری وجود نداشت (733/. =sig ) نتیجه گیری : استقرار سیستم مدیریت کیفیت در بیمارستان های تحت مطالعه موجب افزایش رضایت شغلی در تمام حیطه ها به جز حقوق و دستمزد است.